Όταν οι άνθρωποι σκέφτονται την Αιθιοπία, συχνά εμφανίζονται στο μυαλό εικόνες πείνας, φτώχειας και ξηρασίας. Το τελευταίο μέρος στη γη που θα σκεφτόταν κανείς να κάνει ποδήλατο θα ήταν η ορεινή χώρα της Ανατολικής Αφρικής. Ωστόσο, είναι ακριβώς εδώ που ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε ποδήλατο ως μέρος του μεγαλύτερου ποδηλατικού αγώνα στον κόσμο, το The Tour d’Afrique είναι ένα ποδηλατικό ταξίδι 12.000 από το Κάιρο της Αιγύπτου στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής.
Νομίζω ότι η γενική αίσθηση είναι ότι δεν θα ξαναπεράσουμε με ποδήλατο στην Αιθιοπία. Πάντα. Τα παιδιά είναι μικροί τρόμοι που κάνουν το ποδήλατο μια άθλια εμπειρία. Είσαι στο ποδήλατό σου για 5 ώρες την ημέρα συνεχώς σε επιφυλακή για να πετάξουν βράχια, να σπρώξουν μπαστούνια και να ραγίσουν μαστίγια. Όλο αυτό το διάστημα έχοντας συμμορίες παιδιών να ουρλιάζουν στους δρόμους να φωνάζουν δώσε μου λεφτά, δώσε μου στυλό, πού πας και φυσικά το διαβόητο You, You, You.
Είναι πολύ κακό, γιατί το τοπίο είναι όμορφο. Ωστόσο, είναι το τοπίο που μας σκοτώνει. Είμαστε εδώ στην Αιθιοπία για 21 ημέρες με και υψομετρική αύξηση 19.000 m (ναι, 19.000 μέτρα) Όχι μόνο οι αναβάσεις είναι επικές, οι δρόμοι είναι τρομεροί και μερικές φορές ανύπαρκτοι. Κάνουμε ποδήλατο σε κυματοειδείς δρόμους που ταράζουν το σώμα μας σαν να μας έχουν βάλει σε πλυντήριο ρούχων σε κύκλο στυψίματος. Στο τέλος της ημέρας, οι μύες μας συνεχίζουν να συσπώνται από το συνεχές σφυροκόπημα που αντιμετώπιζαν στους βραχώδεις δρόμους. Η σκόνη εκτοξεύεται στα πρόσωπά μας από φορτηγά που περνούν στους μη ασφαλτοστρωμένους δρόμους και η ζέστη μπορεί να είναι αφόρητη. Μερικές φορές σωροί από βράχους συσσωρεύονται στη μέση του δρόμου και πρέπει να κατεβούμε από τα ποδήλατά μας και να τα μεταφέρουμε πάνω από τις ασταθείς μάζες.
Καθημερινά σκαρφαλώνουμε ακατάπαυστα με ένα συνεχές πλήθος παιδιών να τρέχει δίπλα μας αρπάζοντας τα Camelbacks και τις τσάντες μας για ποδήλατο. Έχουμε πέσει πάνω σε παιδιά που πετάγονται μπροστά μας, χούφτες χαλίκι έχουν πεταχτεί στα πρόσωπά μας και ένα άτομο προσπάθησε ακόμη και να χακάρει τους αστραγάλους μου με ένα μαχαίρι.
Το τοπίο ωστόσο είναι όμορφο και μερικές φορές μετά από μια μεγάλη ανάβαση μπορεί να έχουμε κάποιες επικές καταβάσεις. Μια μέρα είχαμε μια κατάβαση 20 χλμ σε έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο ακριβώς μέσα στον καταυλισμό. Μείναμε στην πόλη Debra Markos και απολαύσαμε ένα υπέροχο απόγευμα με θέα σε ένα απίστευτο φαράγγι από τη βεράντα ενός γερμανικού ξενοδοχείου.
Η πιο σκληρή, αλλά πιο ικανοποιητική ανάβαση μας ήταν το Φαράγγι του Μπλε Νείλου. Ξεκίνησε με μια κατηφόρα 22 χιλιομέτρων σε ανώμαλους δρόμους αφού έκανε 60 χιλιόμετρα το πρωί μόνο για να φτάσει εκεί. Μόλις φτάσαμε στον βυθό, ξεκινήσαμε άλλα 22 χιλιόμετρα ανηφορίζοντας προς την άλλη πλευρά με απότομους βαθμούς 10-12 τοις εκατό. Και για να το κάνουν πιο ενδιαφέρον, το μετέτρεψαν σε χρονομέτρηση. Ουου ου! Ήταν το επίτευγμα που έφτασε στην κορυφή σε λιγότερο από 3 ώρες. Ο Ντέιβ το έκανε στο 2:30 και εγώ το έκανα στο 2:45. Έκανε τη μικρή διαδρομή Scenic Caves στο Οντάριο να μοιάζει με ταχύτητα.
Το ίδιο το φαράγγι είναι εκπληκτικό! Κρίμα που δεν επιτρέπουν φωτογραφίες για λόγους ασφαλείας. Υποθέτω ότι θα πρέπει απλώς να το ελέγξετε στο Google Earth.
Πρέπει να πω ότι η Αιθιοπία μας έχει μασήσει πραγματικά και μας έχει φτύσει. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν υποφέρει από διάρροια και έμετο.
Η Αιθιοπία είναι μια υπέροχη χώρα που πραγματικά πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να επισκεφτούν, απλά δεν νομίζω ότι κάποιος πρέπει ποτέ να κάνει ποδήλατο στους δρόμους εκεί. Πάρτε το από ένα τρελό Canuck που μετά βίας το γλίτωσε.